Καλειδοσκόπιο
Στενές επαφές από... απόστασηΚΕΙΜΕΝΟ: ΣΠΥΡΟΣ ΛΕΜΑΝΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Σ. Λ., GM
Τι θα λέγατε για ένα σετ «αισθητήριων οργάνων» σε κάθε αυτοκίνητο που να μπορεί να καταγράφει και να αναφέρει πληροφορίες για την κατάσταση του οδοστρώματος, τη ροή των υπόλοιπων οχημάτων, κάποιο ατύχημα, μια πιθανή ομίχλη ή ένα άλλο ακραίο καιρικό φαινόμενο; Καλό ακούγεται, μιας και, με τη βοήθεια αυτού του εικονικού σετ «αισθήσεων», το μυαλό αυτομάτως θα αποκτά το δικαίωμα να ονειρεύεται δρόμους χωρίς ατυχήματα, μποτιλιάρισμα και άγχος για τον κίνδυνο που παραμονεύει έπειτα από κάθε στροφή ή σε κάθε τυφλή διασταύρωση.
Να είμαι αισιόδοξος, λοιπόν; Mέχρι να φτάσω να ξαναπάρω αυτοκίνητο, τα πράγματα στους δρόμους θα λειτουργούν έτσι; Γιατί όχι; Η αισιοδοξία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και, άλλωστε, η GM επέλεξε γνωστές, δοκιμασμένες και απλές λύσεις για την υλοποίηση αυτού του συστήματος «αισθήσεων», πράγμα που σημαίνει ότι, αν αποφασιστεί η παραγωγή του, και φθηνό θα είναι και άμεσα εφαρμόσιμο. «V2V» (Vehicle to Vehicle) το βάφτισαν και το έβαλαν να... πατήσει πάνω στα πολύ διαδεδομένα πρωτόκολλα επικοινωνίας GPS (δορυφορικό σύστημα εντοπισμού θέσης) και WLAN (ασύρματο δίκτυο). Μια κεντρική υπολογιστική μονάδα, εγκατεστημένη στο αυτοκίνητο, συλλέγει πληροφορίες για τη θέση και την ταχύτητα του αυτοκινήτου, τη χρήση των δεικτών πορείας και των αλάρμ, την πίεση στο πεντάλ του φρένου και τυχόν απότομες κινήσεις του τιμονιού, ενώ, επιπλέον, λαμβάνει και άλλες από τους αισθητήρες του συστήματος ευστάθειας του αυτοκινήτου (ESP, VDC κτλ.). Όλος αυτός ο όγκος στοιχείων «μεταφράζεται» σε χρήσιμη προς τον άνθρωπο-οδηγό -ευτυχώς, δε φτάσαμε ακόμη στην εποχή όπου τα αυτοκίνητα θα οδηγούν μόνα τους- πληροφορία, την οποία να μπορεί εύκολα να κατανοήσει, ώστε να αντιδράσει κατάλληλα. Ταυτόχρονα, το WLAN επιτρέπει στα αυτοκίνητα που κινούνται σε μια ακτίνα ενός ή δύο χιλιομέτρων να οργανώνονται σε ένα κλειστό δίκτυο ανταλλαγής δεδομένων, κάτι που σημαίνει ότι όλοι «γνωρίζουν» ό,τι μπορεί να συμβαίνει στην ακτίνα αυτή. Φυσικά, σε κάθε οδηγό προσφέρεται μόνο η πληροφορία που εκείνος χρειάζεται και όχι όλα τα δεδομένα της περιοχής, και μάλιστα ακριβώς λίγο πριν από τη στιγμή που θα χρειαστεί να αντιδράσει. Η ειδοποίηση γίνεται με οπτικά (οθόνη), ηχητικά (βομβητής) ή άλλα σήματα (π.χ., δόνηση στο κάθισμα), με τρόπο που να στρέφει την προσοχή του ακριβώς εκεί όπου πρέπει.
Στην εφαρμογή του συστήματος, η πρώτη δυσκολία ήταν η απλή κατασκευή, πρόβλημα που, όπως είπαμε, ξεπεράστηκε με τη χρήση φθηνών και δοκιμασμένων λύσεων. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε το εν λόγω σύστημα, αν πρώτα δε βεβαιωθούμε ότι είναι εφοδιασμένα με αυτό (ή κάποιο παρόμοιο) όλα ανεξαιρέτως τα οχήματα που θα συναντήσουμε στο διάβα μας. Και, παρ’ ότι σχεδόν όλοι οι κατασκευαστές κάνουν γρήγορα βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση, πάλι θα πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι τα διαφορετικής κατασκευής συστήματα είναι συμβατά μεταξύ τους. Είναι τόσο κοντά όσο δείχνει το μέλλον, λοιπόν; Ο καιρός θα το δείξει._ Σ. Λ.